administratie-frustratie
Vandaag zijn we 176 dagen onderweg! Dat betekent dat we zo ongeveer halverwege onze reis zijn en het spreekwoordelijke aftellen alweer gaat beginnen….. Nu zijn wij al een half jaar aan het genieten van de zon en jullie in Nederland zijn ons ongetwijfeld al een half jaar vreselijk aan het missen. Echter, niet iedereen in Nederland had nou precies door wat we aan het doen waren. En dan doel ik met name op een aantal Nederlandse instanties, die het klaarblijkelijk vreselijk ingewikkeld vinden dat wij een jaar lang in zonnigere oorden vertoeven.
En dit ondanks de goede voorbereidingen! Ik was al ruim voor ons vertrek begonnen met het bellen van instanties om na te vragen hoe was alles moesten regelen. En ik zeg hier specifiek ‘ik’, aangezien Bas van mij geen contact meer mag hebben met welke klantenservice dan ook. Hooguit als het om iets onbenulligs gaat voor hemzelf, in welk geval het echt hilarisch is om getuige te zijn van het gesprek tussen Bas en de arme callcenter-medewerker. Hij krijgt namelijk gegarandeerd ruzie met ze, om wat voor reden dan ook. Dus, om te voorkomen dat wij overal op een zwarte lijst komen te staan, doe ik voortaan alle telefoontjes. Daarbij is Service binnen mijn werk als CRM Consultant mijn specialisatie, dus ben ik zeer bekend met de wereld van de klantenservice….. dat zou dus een makkie worden!
Tja, verkeerd gedacht dus! Mijn vader, die enigszins schoorvoetend toestemde met ons voorstel om de administratie bij te houden in onze afwezigheid, onderhoudt als gevolg hiervan sinds een half jaar erg warme contacten met allerlei Nederlandse instanties. Omdat wij hem eeuwig dankbaar zijn voor de vreselijke taak die wij hem hebben achtergelaten EN om jullie in het koude Nederland eens een verhaal te geven over dat ene detail van ons jaar reizen dat NIET ‘rozegeur en bloemetjes’ 😉 is, hier even een relaas over onze administratie-frustratie:
Om te beginnen bij onze ziektekostenverzekering. Ik dacht zelf zo slim te zijn geweest om niet 1 keer, maar 2 keer te bellen naar onze verzekering om na te vragen wat wij moesten regelen als wij een jaar uitgeschreven zouden zijn uit Nederland. Tot 2 keer toe kreeg ik het advies om ons af te melden en een alternatieve verzekering te zoeken speciaal voor lang-reizende mensen. Zo gezegd, zo gedaan. Echter, tot afgelopen december aan toe bleven ze de maandelijkse kosten van onze rekening afschrijven. Na herhaaldelijk bellen kwam mijn vader erachter dat onze opzegging nog niet was verwerkt, maar dat wij niet moesten wanhopen: de planning was dat ze rond eind november bij de berg correspondentie aan zouden komen die eind augustus aan ze was verstuurd! In december was het moment dan eindelijk daar dat wij officieel waren uitgeschreven. Echter, niet nadat ze nog even hadden gedreigd met een boete: “Nee, bij een uitschrijving uit Nederland is de verzekering nog gewoon geldig hoor, dus u heeft onrechtmatig opgezegd”. Gelukkig heeft mijn vader niet de callcenter-skills van Bas en werd de boete ingetrokken. We kregen zelfs, na nog enkele malen bellen, de gevraagde e-mail bevestiging dat wij ons na terugkomst weer zonder problemen in konden schrijven! Na onze uitschrijving kwam helaas nog een stroom verrekeningen op gang waar geen touw aan vast te knopen was en waar ze zelf helaas ook geen wijs uit werden. Eerst kregen we geld terug, maar direct daarna werd er ook een incasso gestuurd omdat we iets niet betaald hadden. Met een dreigement dat als we niet op tijd betaalden, dat we dan uit de verzekering zouden worden gezet. Schokkend!
Onze sportschool hanteerde eenzelfde beleid aangaande onze uitschrijving en beweerde dat we nog 3 maanden langer lidmaatschap moesten betalen. En dit ook weer ondanks hun eigen advies van 3 maanden daarvoor, dat wij op de dag van uitschrijving uit Nederland met ons bewijs daarvan in persoon moesten komen opzeggen.
En wat waren wij blij met onze bank, die in de internetbankier-applicatie ook een storneer knop heeft zitten! Omdat ik eerder tijdens een lange reis problemen had gehad met mijn vorige bank (nadruk op ‘vorige’), die mijn bankpas per ongeluk had geblokkeerd en deze niet wilde deblokkeren als ik niet in persoon kwam opdagen in Rotterdam, hadden wij mijn vader gemachtigd voor onze bankrekeningen. We waren nog geen maand weg of er kwamen 3 gloednieuwe bankpassen voor mijn vader binnen. Er was ook alvast 10 euro per stuk afgeschreven van onze rekeningen. Terwijl wij toch duidelijk hadden aangevinkt dat bankpassen voor de gemachtigde niet noodzakelijk waren. “Oh ja, dat is niet helemaal goed gegaan, we gaan het terugdraaien”. Verrassend genoeg herhaalde dit patroon zich afgelopen januari weer. “Oh ja, dat is voor het nieuwe kwartaal ook niet goed gegaan, we gaan het weer terugdraaien”. Wij zijn nu al benieuwd naar het komende kwartaal!
En dan was er nog de Belastingdienst….. Nu had ik eerder met dit bijltje gehakt, dus ik was voorbereid! Ook op het feit dat de Belastingdienst zo vooruitstrevend is als de gemiddelde Afrikaanse bus, zodat ze het anno 2011 nog steeds niet voor elkaar krijgen om mensen in het buitenland via de elektronische weg aangifte te laten doen. Ik had dus netjes met ‘mijn’ Rotterdamse belastingkantoor gebeld om een alternatief postadres in Nederland door te geven, zodat wij gemakkelijk een papieren belastingformulier zouden kunnen aanvragen. Op advies van de beste man schreven wij vervolgens onze adreswijzigingen op 2 aparte brieven, met allebei onze eigen handtekening eronder. Ook al kon de beste man zien dat wij 2 dagen daarvoor getrouwd waren (indrukwekkend snel van de gemeente, echter geen felicitaties van de beste man aan de telefoon), “stuur het voor de zekerheid toch maar op 2 aparte brieven hoor, dan gaat het zeker goed!”. Vol goede moed belde mijn vader dus begin januari op onze formulieren te bestellen. Het idee was namelijk dat hij ze eind maart mee zou kunnen nemen als mijn ouders ons in Indonesië komen opzoeken, zodat wij heel verantwoord op tijd onze belastingaangifte zouden kunnen insturen. En belangrijker: omdat we geld terug gaan krijgen, omdat we een deel van het jaar niet hebben gewerkt 🙂 Mijn formulier bestellen ging prima, maar Bas bleek ‘status on-adresseerbaar’ te zijn. Ondanks dat onze adreswijzigingen in dezelfde enveloppe waren verstuurd (ook weer op advies van de belastingdienst zelf!), was die van Bas helaas niet aangekomen. De enige oplossing was opnieuw versturen, 8 weken wachten op verwerking en dan nogmaals bellen om het formulier te bestellen. Oh ja, en dan ging het ook 8 weken duren voordat het bezorgd zou worden.
De conclusie van dit relaas is dat wij mijn vader minstens een dag relaxen in een Balineese spa verschuldigd zijn. En dat het maar goed is dat ik geen ontslag heb genomen van mijn werk, want zo te merken is er nog een hoop werk te doen op het gebied van klantenservice!